Oude recepten, nieuwe generatie.
Malvine Hedwig Pechler. Mia voor jou en mij.
Haar recepten, de Indische ziel.
Een culinair Indisch erfstuk. Een reis door de tijd langs taal en smaak...
Kattie, Splitglas, Soebloekan en Kaspermeel? Voor latere generaties is dit waarschijnlijk abracadabra. Vele typisch Indische woorden hebben ook bij de jonge Indo's hun Nederlandse benamingen gekregen. Wie weet nog het woord voor gember, knoflook of ui? Sereh en djeroek poeroet is hetzelfde lot beschoren. Het is logisch dat dit gebeurt, maar deze woorden dragen de ziel van het verleden. Waardevol om gekoesterd te worden.
Kennis van gisteren is morgen misschien vergeten.
Wat begon met een kookschrift, groeide uit tot een zoektocht naar verloren kennis. Recepten, woorden en gebruiken, veel Indisch erfgoed wordt van generatie op generatie doorgegeven, maar evenveel raakt verloren. Dit project is een aanmoediging om de erfenis door te geven die anders vergaat. Kennis die we nu nog kunnen achterhalen is morgen misschien vergeten.
Inhoud
Over dit initiatief
Door de verterende staat en het bijna onleesbare hadschrift, was het kookschrift onbruikbaar geworden. Verdoemd om op zolder te vergaan. Als een herinnering die langzaam vervaagt.
Op vele zolders liggen nog vergeten schriften. Stof ze af en digitaliseer ze. Om dit Indisch immaterieel erfgoed levend te houden, moedigen we iedereen aan om eigen familierecepten, kookschriften en persoonlijke verhalen te koesteren en door te geven. Elk verhaal en ieder recept telt mee in het behoud van onze gedeelde geschiedenis. Laat ze niet verloren gaan.
Van Semarang en Malang naar Balikpapan en Bergen op Zoom.
De reis van Mia was als de evolutie van de Indische cultuur. Een leven van verandering en aanpassen. In Nederland wilden de kinderen geen rijst en knoflook maar aardappelen met een gehaktbal, net als hun klasgenoten. Haar man Ben moest daar niks van hebben dus kookte Mia twee potten. Een Indische en een Hollandse.
